Με το Σκοπιανό, μπορεί κάποιος να δει έμπρακτα πώς λειτουργεί η διπλωματία σε αντίθεση με τη στρατηγική. Πόσα πράγματα ακούσαμε, πόσα λέχθηκαν για να μας πουν σιγά σιγά ότι ποτέ δεν υπήρξε ένα γραπτό κείμενο που να επισημοποιεί την επίσημη, υποτίθεται, συμφωνία που υπήρξε μεταξύ των Υπουργών Εξωτερικών. Τώρα η κάθε πλευρά προσπαθεί να καλύψει τα λάθη της, λέγοντας βέβαια ότι φταίει η άλλη, ενώ στην αρχή μας είχαν εξηγήσει ότι βρίσκονταν σε ένα πλαίσιο θετικό. Οι δυσκολίες όμως έγιναν όλο και πιο έντονες και φάνηκε ότι η δήθεν επιτυχία για το erga omnes ήταν πλασματική κι ότι κατέρρευσε πριν καν περάσει στο στάδιο της επισημοποίησης διότι επί της ουσίας τα Σκόπια δεν ήθελαν αυτή τη συνθήκη που θα επηρέαζε και το Σύνταγμά τους. Έτσι η επιφύλαξη που φάνηκε σε επίπεδο Πρωθυπουργών ήταν το αποτέλεσμα της γνώσης του αρνητικού αποτελέσματος των διαπραγματεύσεων. Διότι τώρα κανένας δεν θέλει να υποστεί κάποιο πολιτικό κόστος για τη συνέχεια. Έτσι κάθε πλευρά θα μιλά όλο και περισσότερο για την άλλη και τις ευθύνες της σε πολιτικό επίπεδο. Έτσι η διπλωματία άρχισε να δείχνει τα όρια που δεν μπορεί να ξεπεράσει διότι δεν υποστηρίζονται από ένα στρατηγικό υπόβαθρο. Έτσι ο Ελληνισμός συνεχίζει να αντιστέκεται αποτελεσματικά σε αυτήν την βαρβαρότητα του συμβιβασμού που δεν οδηγεί πουθενά.