Με τα Συλλαλητήρια της Μακεδονίας αλλά και της Ηπείρου, βλέπουμε έμπρακτα τι σημαίνει να είμαστε ενωμένοι ενάντια στη λήθη. Διότι το Σκοπιανό είναι και αυτό ένα πρόβλημα σε εθνικό επίπεδο, που μας έφερε πιο κοντά για να καταλάβουμε την αξία του αγώνα, για το όνομα της Μακεδονίας. Ο ελληνικός λαός συνειδητοποίησε ότι κανένας άλλος, εκτός από τον ίδιο, δεν μπορούσε να δώσει αυτόν τον αγώνα για την ιστορία. Το Υπουργείο Εξωτερικών με τέτοια καθοδήγηση δεν είναι ικανό να παράγει το απαραίτητο έργο για τον Ελληνισμό και το Μέγαρο Μαξίμου πνίγεται μέσα σε ιδεολογικά προβλήματα που αλλοιώνουν το ίδιο του το βλέμμα. Οι πολιτικοί περιμένουν πού θα πάει η πλειοψηφία για να δουν τι θα κάνουν. Ακόμα και η Εκκλησία δεν παίρνει πραγματικές πρωτοβουλίες και ακολουθεί μια στάση ισορροπίας για να μην έρθει σε σύγκρουση με το πολιτικό κατεστημένο. Έτσι ο ελληνικός λαός είναι ουσιαστικά μόνος, αφού δεν έχει καμία θεσμική υποστήριξη. Κατά συνέπεια το μόνο δημοκρατικό εργαλείο που διαθέτει είναι το Συλλαλητήριο σε οποιαδήποτε μορφή διεθνή, εθνική, τοπική. Διότι πρέπει να δείξει σε όλους ποια είναι η γνώμη του, ποια είναι η ιστορία του για να φανεί το μέλλον του. Τα Συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης, της Αθήνας και του εξωτερικού σε όλες τις ηπείρους έδειξαν το δρόμο για τα Συλλαλητήρια της Μακεδονίας και της Ηπείρου που θα γίνουν για να ενισχυθεί ο αγώνας του Ελληνισμού. Ο καθένας μας με τον ρόλο του, στο μέτρο που μπορεί ν’ αντισταθεί επί του πρακτέου, είναι θέμα βούλησης. Ο καθένας στην πόλη του μπορεί να διαδώσει το μήνυμα της αντίστασης του Ελληνισμού ενάντια στη βαρβαρότητα της λήθης.