Με το Σκοπιανό πολλοί αναρωτήθηκαν τι μπορούσαν να κάνουν σε προσωπικό επίπεδο, αφού δεν ανήκουν σε επίσημους θεσμούς και το θέμα αποτελεί ένα εθνικό ζήτημα. Με το Σχέδιο Ανάν, οι Κύπριοι ήξεραν ότι στο τέλος θα εκφράζονταν μέσω του Δημοψηφίσματος και αυτό έκαναν για να μην περάσει η λήθη. Τώρα οι Έλληνες που δεν έχουν ακόμα πρόσβαση σε ανάλογο εργαλείο, εξετάζουν τι πρέπει να κάνουν. Βλέπουν ότι είναι σημαντικό να πάρει θέση η Ελλάδα αλλά αυτό αργεί λόγω θεσμικών εμποδίων. Είναι λοιπόν θέμα συνείδησης. Διότι όποια και να είναι η συνέχεια, θα πρέπει ο καθένας να δει τι έκανε κι αν συμμετείχε ή αγωνίστηκε έμπρακτα για την ιστορία του Ελληνισμού. Δηλαδή θα πρέπει να απολογηθεί για τη δράση του ή την αδράνειά του. Έτσι τα Μακεδονικά Συλλαλητήρια είναι μια άλλη ευκαιρία για όσους δεν έχουν εμπλακεί ακόμα σε αυτήν την αντίσταση. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία αδράνειας ή ουδετερότητας, διότι είμαστε μόνοι και κανείς δεν θα έρθει στη θέση μας για να παλέψει ενάντια στη λήθη. Έτσι ο καθένας μας πρέπει ν’ αποφασίσει ποιο θα είναι το ατομικό του μέλλον, η προσωπική του ιστορία σε αυτό το ζήτημα. Έτσι ο καθένας μπορεί να δει πια ότι η Μακεδονία αποτελεί κι ένα ανθρώπινο αγώνα όπου εμπλέκεται η απόφασή του να δράσει και να προστατέψει τα πιστεύω του. Κάθε Έλληνας είναι υπεύθυνος για το μέλλον του Ελληνισμού.