Εκείνη τη χρονιά ο μικρός άνθρωπος καθόταν σ’ ένα θρανίο δίπλα στον τοίχο απομονωμένος από την άλλη πλευρά των παραθύρων της αίθουσας που ήταν αφιερωμένη στη μελέτη. Είχε ήδη συζητήσεις με μεγαλύτερους εκείνη την εποχή και τον είχαν προσέξει μερικοί. Έτσι δεν του φάνηκε παράξενο όταν ο μεγάλος υπεύθυνος για την τάξη του γυμνασίου εισήλθε στην αίθουσα και κατευθύνθηκε προς αυτόν. Το βήμα του ήταν γοργό αλλά πρόλαβε να δει τη χαρά του στο πρόσωπο, ενώ αυτό ήταν συνήθως σοβαρό. Τον κοίταξε καλά στα μάτια πάνω από το τετράδιό του, όπου δεν σταματούσε να γράφει, έσκυψε προς αυτόν για να μην ενοχλήσει τους άλλους μαθητές και του είπε ψιθυριστά:
– Σήμερα έγινε η απονομή του βραβείου Νόμπελ…
– Σε ποιο τομέα;
– Στη Λογοτεχνία.
– Και ποιος…
– Ένας Έλληνας.
Χαμογέλασε διακριτικά, περίμενε να δει την αντίδραση του μικρού ανθρώπου που κρατούσε ακόμα την πένα του και συνέχισε μόλις την άφησε πάνω στο τετράδιό του.
– Ο Οδυσσέας Ελύτης…
Ήταν Οκτώβρης του 1979 και ποτέ δεν τη ξέχασε.