Αν και οι προβλέψεις των ξένων αξιωματούχων επαληθεύονται με τα τωρινά δεδομένα της προεκλογικής περιόδου εφόσον υπάρχει όντως μια διάσπαση του κυπριακού μετώπου, τα πολεμικά και διπλωματικά παιχνίδια δεν έληξαν. Ένας από τους κυριότερους λόγους είναι ότι η πρωτοβουλία στο πλαίσιο της επίλυσης του κυπριακού παραμένει κυπριακή. Διότι η εξωτερική πολιτική πίεση δεν μπορεί ν’αλλάξει το ρυθμό της σε σχέση με το δεδομένο χρονοδιάγραμμα. Η πίεση έχει πάντα την ίδια κατεύθυνση ακόμα κι αν είναι φιλική με τη συμμαχική έννοια διότι ακολουθεί την ιδέα της έναρξης της ενταξιακής πορείας της Κύπρου. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η στάση μας πρέπει να είναι παθητική.
Σ’αυτό το νέο πλαίσιο η εξωτερική πίεση που ασκείται προσπαθεί να προωθήσει την ιδέα της μη ύπαρξης πρωτοβουλιών του κυπριακού κράτους, με άλλα λόγια όποιος και να βγει πρόεδρος από τους υποψήφιους θα πρέπει ν’ακολουθήσει πιστά την ίδια πολιτική. Αυτό όμως αντικρούεται από την ίδια την οντότητα της πολιτικής. Και ακόμα κι αν για κομματικούς και προσωπικούς λόγους μπορεί να μην υπάρχει φαινομενική διαφορά μεταξύ των υποψηφίων όσον αφορά το εθνικό θέμα, στην ουσία οι διαφορές είναι σημαντικές.

Βέβαια σε μια εκλογή που έχει διαμορφωθεί τόσο από τις ημερομηνίες όσο και από την ευρωπαϊκή δυναμική, οι πολιτικοί προσπαθούν να μην ενεργοποιήσουν τις διαφορές τους σ’ αυτούς τους τομείς για να μη ριψοκινδυνεύουν και χάσουν μια απόλυτα τεχνητή εμπιστοσύνη που βασίζεται στον παραδοσιακό κομματισμό του εκλογικού κοινού. Όμως ο λαός ξέρει ότι αυτές οι εκλογές θα είναι αποφασιστικές για το μέλλον του νησιού μας, πράγμα το οποίο δημιουργεί μια έντονη πολιτική αναμονή. Δεν μπορεί ένας ολόκληρος λαός να περιμένει με σταυρωμένα τα χέρια να παιχτεί το μέλλον του. Η περίοδος που θα μετατρέψει ένα μικρό ακριτικό νησί του ελληνισμού σ’ ένα κομμάτι της ευρωπαϊκής ένωσης δεν είναι μια λεπτομέρεια την οποία θα κρίνει ένα παραδοσιακό σύστημα, είναι η ουσία.

Τα βάσανα της Κύπρου δεν μπορούν να σταματήσουν από μόνα τους. Η λύση δεν είναι κάτι το αυτόματο που είναι ανεξάρτητο από την πολιτική μας. Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ. Και ο ήλιος μας είναι η Ευρώπη. Μπορεί με το φως της να άλλαξε τα χρώματά μας και να μοιάζουν όλα μεταξύ τους. Η ουσία όμως δεν άλλαξε και μόνο αυτή είναι ικανή να διαμορφώσει το μέλλον μας.

Τόσο χρόνια οι μανάδες μας σήκωσαν για μας το φως του μαύρου, εκείνο το βάρος στο οποίο μόνο η μνήμη μπορούσε ν’ αντισταθεί. Ο λαός μας δεν το ξέχασε τότε και δεν πρέπει να το ξεχάσει τώρα. Όλοι μας έχουμε το όραμα της ελευθερίας και της συνύπαρξης στο βλέμμα μας, μας το κάρφωσαν οι πρόγονοί μας και οι αγωνιστές μας. Και τα δεσμά μας έγιναν δεσμοί μας. Και οι δεσμοί, τα παιδιά μας. Δεν πρέπει λοιπόν να σκεφτόμαστε μόνο παραδοσιακά διότι είμαστε υπεύθυνοι για το μέλλον της πατρίδας μας, για τη ζωή των παιδιών μας. Δεν πρέπει να γνωρίσουν κι αυτά τα βάσανα που περάσανε οι δικοί μας.

Για ν’ αγγίξουμε το εθνικό μας όραμα, η σκέψη μας πρέπει να είναι ευρωπαϊκή. Με την Ευρώπη όλα τα δεδομένα άλλαξαν, το ίδιο και οι κανόνες του παιχνιδιού. Η πατρίδα όμως είναι η πατρίδα μας γι’ αυτό και η ψήφος έχει τόση σημασία: δεν ψηφίζουμε απλώς έναν άνθρωπο, ψηφίζουμε για το μέλλον: τη ζωή των παιδιών.