Έβλεπε την καθηγήτρια ιστορίας και γεωγραφίας σαν να ήταν η ίδια Κυρία Ιστορία. Κάθε της μάθημα ήταν και μια αποκαλυπτική απόλαυση. Έδινε λεπτομέρειες για κάθε πολιτισμό της Αρχαιότητας και ήταν σαν να ήταν εκεί μαζί τους και όχι μόνο μετά. Τα δεδομένα για τις γραφές ήταν και αυτά εντυπωσιακά για τον μικρό άνθρωπο και γι’ αυτό αποθήκευε τα πάντα στη μνήμη του κι ενσωμάτωνε τα πάντα στη νοημοσύνη του. Έτσι έκανε και παρατηρήσεις που συνόδευαν τη ροή του μαθήματος σαν να είχαν κάνει πρόβα μαζί. Με την πάροδο του Χρόνου, αφού εντόπισε τη διαφορά που κάνει τη διαφορά και ανακάλυψε τη φιλία που υπήρχε με τον υιό της αποφάσισε να τον καλεί κάθε Τρίτη στο σπίτι της, για να τρώνε οικογενειακά και να ακούν από κοντά και ελεύθερα τις απόψεις και τις γνώσεις του μικρού ανθρώπου. Τότε άρχισε ν’ ανακαλύπτει το μέγεθος και το πλήθος των βιβλίων που είχε διαβάσει. Αλλά ακόμα κι αν αυτό ήταν αδιανόητο συνέχιζε να πιστεύει σε αυτά που έλεγε και αυτός πάντα παρακολουθούσε τα λεγόμενά της σαν να ήταν η ίδια η Ανθρωπότητα που του έλεγε για όσα είχε ζήσει και ξεπεράσει. Αυτή η αλληλεπίδραση έγινε δεσμός με τα χρόνια.