Αν θέλουμε να λέμε ότι παλεύουμε για την αξιοπρέπεια της Μακεδονίας, δεν μπορούμε απλώς να περιμένουμε να γίνει στα Σκόπια ένα δημοψήφισμα που θα καταψηφίσει τη συμφωνία των διπλωματικών διαπραγματεύσεων. Δεν είναι το πρέπον να μη συμμετέχουμε ενεργητικά σε αυτόν τον αγώνα. Διότι έχουμε καταλήξει να μιλάμε για την υπεράσπιση του αυτονόητου. Κι όμως είναι τα Σκόπια που βιάζονται να προχωρήσει η υποψηφιότητά τους για την ενταξιακή τους πορεία και στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ. Ενώ τα Σκόπια είναι γεωγραφικά εγκλωβισμένα, μιλούμε για αυτά λες και έχουν πρόσβαση στη θάλασσα. Μπερδεύουμε επίσης την έννοια του κράτους μέλους με αυτή του υποψήφιου κράτους. Οι δύο υπερδομές Ε.Ε και NATO δεν πρόκειται να μας καταπατήσουν μόνο και μόνο για να ευχαριστήσουν τα Σκόπια. Και γι’ αυτό η αντίστασή μας έχει νόημα για την ιστορία. Δεν πρόκειται για μια άσκοπη θυσία. Όμως για τους πολιτικούς , το όλο θέμα εμπεριέχει ένα κόστος μόνο που αυτό θα το συνειδητοποιήσουν όταν θα είναι αργά. Το πολιτικό κόστος θα γίνει όλο και πιο φανερό με την πάροδο των ημερών. Η έλλειψη αξιοπρέπειας σε αυτό το πλαίσιο αποτελεί ένα στίγμα. Μπορεί μερικοί πολιτικοί να αδιαφορούν λόγω άγνοιας, αλλά θα τους γίνει άμεσα κατανοητό στη συνέχεια. Στο ενδιάμεσο δεν πρέπει όμως να έχει γίνει ανεπανόρθωτο λάθος για το Έθνος.