Στην ιστορία της διπλωματίας υπάρχουν πολλές περίεργες Συμφωνίες που δεν σέβονται τους λαούς ακόμα και αν αυτοί έχουν υποφέρει ή έχουν υποστεί γενοκτονίες. Τέτοιες απαράδεκτες συμφωνίες είναι παραδείγματος χάρη, η Συνθήκη Καρς του 1921, η Συνθήκη Λωζάνης του 1923, το Σύμφωνο Φιλίας του 1930, η Συνθήκη Ζυρίχης Λονδίνου του 1960 και το Σχέδιο Ανάν του 2004. Κάθε Συμφωνία ανεξάρτητα αν εφαρμόστηκε ή απορρίφθηκε, είχε πάντα ως στόχο την καταπάτηση ενός λαού: των Αρμενίων, των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, των Ελλήνων του Πόντου, των Ασσυρίων, των Ελλήνων της Κύπρου, των Μαρωνιτών, των Λατίνων. Κάθε φορά υπήρχαν δικαιολογίες, τουλάχιστον πριν την αποκάλυψη των κειμένων και μετά προσπαθούσαν να πείσουν αυτούς τους λαούς ότι είχαν κάνει ό,τι μπορούσαν. Υπήρξαν ακόμα και οι δύο Συμφωνίες μεταξύ Ναζιστικής Γερμανίας και Σοβιετικής Ένωσης στις αρχές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Όλες βασίζονταν όχι βέβαια σε μια προσέγγιση που σέβεται την ιστορία των εθνών αλλά πάνω σε ένα ιδεολογικό υπόβαθρο που δεν φοβάται να καταπατήσει τους λαούς, αφού τους θεωρεί όχλους που δεν ξέρουν. Με αυτό το πνεύμα έχει επινοηθεί και το κείμενο την Συμφωνίας μεταξύ Σκοπίων και Ελλάδας. Η συναίνεση είναι καθαρά ιδεολογική και μηδενίζει την ύπαρξη των εθνών. Όσοι μπορούν να δουν πέρα από τα όρια των κομμάτων, θα αντιληφθούν πολύ γρήγορα πόσο επικίνδυνη είναι αυτή η απαράδεκτη και περίεργη Συμφωνία.