Έχει πάντα ενδιαφέρον να εξετάζουμε στο πεδίο δράσης της στρατηγικής τα θέματα τις έννοιες του σωβινισμού, της εχθρότητας και του αλυτρωτισμού αφού αποτελούν στοιχεία που δημιουργούν εμπόδια και αντιπαραθέσεις. Αυτή η μελέτη πάντα μας μαθαίνει πολλά και μάλιστα βλέπουμε και μονοπάτια για τη στρατηγική συμπεριφορά. Όταν όμως η ερμηνεία προέρχεται από ένα αναθεωρητικό πλαίσιο τότε όλα μπορούν να εκφυλίζονται και να μην έχουν πια το ίδιο νόημα. Έτσι όταν μελετούμε τις προσεγγίσεις των αυταρχικών συστημάτων, βλέπουμε ότι αυτές οι έννοιες χαρακτηρίζουν τους λαούς που αντιστέκονται στη δικτατορία τους. Διότι αυτά τα συστήματα θεωρούν ότι ο ερχομός τους στην εξουσία αποτελεί το έτος μηδέν κι οτιδήποτε υπήρχε πριν. Με άλλα λόγια ότι το παρελθόν δεν έχει καμία αξία κι ότι όλα εξαρτώνται αποκλειστικά από το παρόν που έχουν δημιουργήσει. Έτσι με αυτές τις λέξεις προσπαθούν να καλύψουν τα κενά τους. Όμως η ιστορία της Ανθρωπότητας δείχνει ότι αυτά τα συστήματα καταρρέουν κι ότι στη συνέχεια όλοι οι χαρακτηρισμοί τους, γίνονται χαρακτηριστικά τους διότι είναι εκ φύσης ριζοσπατικά και αναθεωρητικά. Έτσι η Ανθρωπότητα που είναι εδώ ακόμη και μετά βλέπει αυτά τα συστήματα ως παρενθέσεις που δυσκολεύουν τους ανθρώπους όσο υπάρχουν αλλά μετά εξαφανίζονται όπως ήρθαν.