Αν τα Κατεχόμενα της Κύπρου ονομάζονταν επίσημα Βόρεια Κύπρος, δεν θα υπήρχε πρόβλημα; Αν η Αλβανία ονομαζόταν εξ ολοκλήρου Βόρεια Ήπειρος, δεν θα ήταν προβληματικό; Αν η Βουλγαρία ονομαζόταν Βόρεια Θράκη, δεν θα υπήρχαν αντιδράσεις; Ή απλώς θα μας έλεγαν ότι γεωγραφικά έχει κάποιο νόημα; Το πρόβλημα είναι ότι μερικά πολιτικά όντα πιστεύουν μόνο και μόνο στην ιδεολογία και όχι στην ιστορία. Κατά συνέπεια η έννοια του Έθνους, όπως και η έννοια του Πολιτισμού, είναι κενές γι’ αυτούς. Αλλά ακόμα κι αν ήταν έτσι, σιγά σιγά με την πάροδο του χρόνου, δημιουργείται μία παράλληλη ιστορία, η κομματική ιστορία, η ιστορία του κόμματος. Έτσι οι υπογραφές στις Πρέσπες το 2018 ήταν επετειακές σε σχέση με το 1949 και τις τότε αποφάσεις. Ενώ πολλοί θεώρησαν ότι η επιλογή του μέρους ήταν τυχαία. Στην πραγματικότητα οι υπογραφές έγιναν από άτομα που ιδεολογικά θεωρούν ότι πήραν το αίμα τους πίσω μετά από τόσα χρόνια ενός μη αναγνωρισμένου αγώνα. Μόνο που πρόκειται επί της ουσίας για μια πράξη βαρβαρότητας και τίποτα άλλο, αφού δεν σέβεται την ιστορία της Ανθρωπότητας. Βλέπουμε λοιπόν άτομα που θα είχαν υπογράψει την Συνθήκη Καρς του 1921 ή ακόμα και το Σύμφωνο Φιλίας του 1930, χωρίς κανένα πρόβλημα, αφού είχαν ως υπόβαθρο την ιδεολογία. Γι’ αυτό όταν εξετάζουμε το θέμα της γλώσσας και της ιθαγένειας, καταλαβαίνουμε ότι για αυτά τα άτομα, το θέμα της ονομασίας είναι μια οπισθοχώρηση διότι το βέλτιστο για αυτούς δεν είναι βέβαια αυτό που επιλέχθηκε αλλά θα προτιμούσαν τον ίδιο χαρακτηρισμό και για αυτή. Τελικά η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης δεν έγινε με τα Σκόπια, αλλά με τον ελληνικό λαό.