Όταν νιώθεις μόνος σ’ έναν αγώνα κι αναρωτιέσαι αν αξίζει πριν δώσεις την μάχη δεν είσαι σίγουρος για το τίποτα μόνο που την ώρα που ανεβαίνεις για να δώσεις αυτήν την μάχη ακόμα κι αν δεν είσαι σίγουρος για το τίποτα, αρχίζεις να βλέπεις στον δρόμο σου σημαίες να φυτρώνουν και βλέπεις μετά ότι αυτές οι σημαίες τις κρατούν Έλληνες που πιστεύουν στα ίδια με σένα. Έχουν το ίδιο πιστεύω, τότε έρχεται η χαρά του αγώνα και καταλαβαίνεις ότι ανήκεις σε ένα λαό που αντιστέκεται και δεν έχει προβλέψει να γονατίσει ούτε να σκύψει το κεφάλι γιατί δεν το έχει μάθει ποτέ αυτό και στα πιο δύσκολα πάντοτε ορθώνει το ανάστημα και συνεχίζει αυτή τη μάχη λες και είναι σε πόλεμο. Γιατί ξέρει πόσο επικίνδυνη είναι η απραξία και πόσο παράλογη είναι η άγνοια.