Όσοι πίστευαν ακόμα ότι η Τουρκία μπορεί να εκδημοκρατισθεί, έχασαν τις τελευταίες τους ελπίδες με τα αποτελέσματα των Προεδρικών και Βουλευτικών εκλογών. Το γεγονός ότι ένας δικτάτορας που επικρατεί ήδη εδώ και 15 χρόνια, πήρε το δικαίωμα γιατί δεν το έλαβε, να μείνει άλλα πέντε έχοντας κερδίσει από τον πρώτο γύρο κιόλας, είναι ήδη ενδεικτικό της έλλειψης δημοκρατίας που υπάρχει στην Τουρκία. Όταν όμως βλέπουμε ότι ταυτόχρονα κερδίζει και το κόμμα του στις βουλευτικές εκλογές και μάλιστα με μεγάλη διαφορά, όλοι καταλαβαίνουμε ότι η κατηγορία του νοθευμένου εκλογικού συστήματος είναι σίγουρα αληθινή, και όταν δεν έφτανε αυτό, το κόμμα του έκανε συμμαχία με τους εθνικιστές για να περνά όλα τα νομοσχέδια που θέλει. Από την άλλη πλευρά, βλέπουμε ότι το κεμαλικό κόμμα ανέβηκε σε ποσοστά που είχε να πιάσει τριάντα χρόνια και ότι το κουρδικό κόμμα ενισχύει την παρουσία του στη βουλή, πράγμα που σημαίνει ότι θα υπάρχει όντως και μια αντιπολίτευση. Βέβαια ο χρόνος θα δείξει πόσο είναι αποτελεσματική για ν’ αντισταθεί σε δικτατορικές πράξεις. Διότι αυτό που όλοι αντιλαμβανόμαστε είναι ότι κανείς δεν πρόκειται να προωθήσει ουσιαστικά τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Τουρκία. Επίσης επισφραγίζεται η απόκλιση της Τουρκίας από τα ιδανικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τις αρχές του ΝΑΤΟ αφού γίνεται όλο και μεγαλύτερη. Έτσι η Τουρκία βυθίζεται όλο και πιο βαθιά σ’ ένα σκοταδισμό που δεν θα της βγει σε καλό.