Όταν υπάρχουν για δεκαετίες κόμματα που μιλούσαν για ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη, εις βάρος της Ελλάδας, πώς θέλουμε να κάνουμε αντικειμενικές συγκρίσεις με το θέμα της διπλής ονομασίας; Όταν μια κυβέρνηση διαπραγματεύεται για το όνομα, ενώ θεωρεί ότι το μονολεκτικό θα ήταν το φυσιολογικό λόγω της ιδεολογικής παράδοσης, πώς θέλουμε να πετύχει μια καλύτερη συμφωνία; Αν δεν ξεχνάμε τα δεδομένα του παρελθόντος δεν ξαφνιαζόμαστε και μάλιστα προβλέπουμε τη συνέχεια. Και γι’ αυτό ήταν από την αρχή σημαντικός ο λόγος ύπαρξης των Συλλαλητηρίων του ελληνικού λαού, διότι αλλιώς δεν θα υπήρχε και η σύνθετη ονομασία. Έτσι βλέπουμε ότι οι διαπραγματεύσεις της εξουσίας δεν έγιναν με τα Σκόπια για να αποκτήσει ένα νέο όνομα η FYROM, αλλά με μας και ανάλογα με την αντίδραση μας και την ανάδραση μας διαμορφώθηκε μια νέα διατύπωση που μειώθηκε στο επίπεδο των ΥπΕξ δίχως την υπογραφή των Πρωθυπουργών. Γι’ αυτόν τον λόγο όταν εξετάζουμε τη Συμφωνία πρέπει να τη βάζουμε στο σωστό πλαίσιο, όχι μόνο για να καταλάβουμε αλλά και για να την αντιμετωπίσουμε στρατηγικά και ορθολογικά δίχως πια να πέσουμε στις παγίδες της προπαγάνδας και της ιδεολογίας που ξεχνούν το Ελληνικό Έθνος επειδή μισούν την ίδια την ιστορία μας.