Όταν κάποιος θεωρεί διπλωματικό αριστούργημα μία πράξη βαρβαρότητας που καταπατά τον Ελληνισμό, που αποτελεί προσφορά για την Ανθρωπότητα, κατανοούμε όλοι πόσο μεγάλο είναι το ιδεολογικό του βάρος κι ότι η περηφάνια του είναι απλώς επέκταση της αλαζονείας. Όταν δεν σέβεσαι τον Ελληνικό λαό επειδή έχεις την εξουσία, δεν την κρατάς πολύ. Και τα πιο βάρβαρα συστήματα όπως ο ναζισμός και ο σταλινισμός που θεωρούσαν ότι ήταν αθάνατα, τελικά έπεσαν διότι τα νίκησε η Ανθρωπότητα. Βέβαια κάποιος που έχει ζήσει ήδη τη ζωή του μέσα σε μια βάρβαρη ιδεολογία που του έχει προκαλέσει ιδεοληψίες σε βαθμό ασθένειας πώς να αντιληφθεί ότι αυτό που κάνει είναι βάρβαρο ενώ το θεωρεί αριστούργημα. Σίγουρα ο Χίτλερ και ο Στάλιν όταν υπέγραψαν τις συμφωνίες τους, τις θεώρησαν διπλωματικό αριστούργημα αλλά η ιστορία τις περιγράφει με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Διότι δεν μπορεί να αποδεχθεί τον δικό τους χαρακτηρισμό. Αυτοί που ζουν μέσα στην ιδεολογία τους και μόνο, δεν θεωρούν ότι εγκληματούν κατά της Ανθρωπότητας, απλά διορθώνουν δεδομένα που τους ενοχλούν και αυτό είναι χαρακτηριστικό των γενοκτόνων. Εδώ το μόνο που μας σώζει από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι ότι η αλαζονεία έχει μόνο μια μικρή εξουσία, κάνει λοιπόν μόνο ό,τι μπορεί και δεν ξεπερνά το στάδιο της συμφωνίας.