Όσοι αναρωτιούνται αν ένας αγώνας αξίζει πρέπει να αντιληφθούν ότι η αξία του προέρχεται από τον ίδιο τον αγώνα μας για να επιτευχθεί ο στόχος ή ακόμα και το όραμα. Έτσι έγινε όταν παλέψαμε για το Σχέδιο Ανάν, για την ελληνική ΑΟΖ, για τον ελληνικό ζεόλιθο, για το Σκοπιανό τώρα δίχως ποτέ να ξεχάσουμε τους αγώνες για την αναγνώριση των γενοκτονιών και βέβαια για τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας. Έτσι το Σκοπιανό είναι από τα πλέον διαχειρίσιμα προβλήματα. Όμως δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι το υπερστηρίζει μια ιδεολογία βαρβαρότητας που νοσταλγεί τον σταλινισμό. Κατά συνέπεια δεν είναι ο σκοπιανός λαός ο αληθινός εχθρός μας διότι αυτός εκμεταλλεύεται από το σύστημα που επικρατούσε για δεκαετίες πάνω σε αυτή τη χώρα, όχι ο θεμελιακός εχθρός για τον Ελληνισμό είναι μία μορφή μεταμοντέρνου σταλινισμού που θεωρεί ότι η εξουσία μπορεί να κάνει τα πάντα ακόμα και να καταπατάει τον ίδιο τον λαό της ασχέτως αν είναι ένα μεγάλο ποσοστό του που την έχει επιλέξει Όμως όλοι ξέρουν πόσο σάπια είναι τα θεμέλια αυτής της ιδεολογίας και πόσο καταστροφική είναι για την Ανθρωπότητα όπου και να έχει εμφανισθεί πάνω στον πλανήτη. Η αθωότητα μερικών σε πολιτικό επίπεδο έχει μετατραπεί από άλλους σε εργαλείο χειραγώγησης. Κατά συνέπεια χωρίς αντίσταση ακόμα και οι αθώοι μετατρέπονται σε συνεργούς της βαρβαρότητας. Γι’ αυτό δεν υπάρχει συμβιβασμός. Πρέπει να νικήσει το φως πάση θυσία.