Όταν έχεις κάποιον για να πεθάνεις, δεν μπορείς να μη συνεχίσεις να αγωνίζεσαι για να σωθούν οι αθώοι από την βαρβαρότητα. Όταν βλέπεις ανθρώπους που αγαπάς να κλαίνε γιατί τους πληγώνει να σκέφτονται τα βάσανα που τραβά η Μακεδονία, πώς να θέλεις να σταματήσεις τον αγώνα για την προστασία του ονόματος. Διότι ο καθένας ζει μέσα σου και κάθε σου κίνηση εμπεριέχει κομμάτια της ψυχής του. Έτσι όταν παλεύεις για αυτόν τον αγώνα, είσαι σώμα ψυχών που έχουν ενωθεί για να είναι πιο αποτελεσματική η δράση τους που μπορεί να μην είχαν κανένα νόημα αν ήταν απομονωμένες. Γι’ αυτό αν μερικοί αναρωτιούνται γιατί είμαστε τόσο δυνατοί στο πλαίσιο του Ελληνισμού, η απάντηση είναι απλή: δίνουμε αξία σε κάθε Έλληνα, διότι είμαστε σπάνιοι και δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε ούτε έναν από αυτούς. Ο Ελληνισμός είναι μια μορφή συνείδησης που δεν ξεχνά, γιατί είναι σκέψη πάνω στη σκέψη. Η Μακεδονία δεν είναι μόνο ένα όνομα, αλλά ένας λαός που ζει διαχρονικά σε έναν τόπο που πονά γιατί κάθε πέτρα του είναι και κομμάτι ενός ναού που ζει διαχρονικά χάρη στις θυσίες των αγωνιστών. Κανείς δεν πρόκειται, όποια και να είναι η ιδεολογία να μας ξεριζώσει από την καρδιά μας τη σκέψη της Μακεδονίας.