Όποιος θέλει να λύσει το Κυπριακό πρόβλημα πρέπει να θυμάται. Διότι μόνο η δύναμη της μνήμης μπορεί να ενεργοποιήσει την κατάλληλη στρατηγική. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα υψηλής στρατηγικής που έχει επιπτώσεις σε τοπικό επίπεδο λόγω τακτικής, είναι η Συνθήκη Βερολίνου του 1878. Σε αυτή, ήδη η Οθωμανική Αυτοκρατορία άφησε, το νησί της Κύπρου στη Μεγάλη Βρετανία για να βοηθηθεί και να πάρει πίσω το νότιο μέρος της Βουλγαρίας, για ν’ ανατραπεί η Συνθήκη Αγίου Στεφάνου. Με άλλα λόγια, η Τουρκία προτίμησε να έχει πρόσβαση στην Κεντρική Ευρώπη μέσω Βαλκανίων, δηλαδή μέσω Βουλγαρίας, Σερβίας, Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και Αλβανίας επειδή δεν κατάφερε να νικήσει την Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία, όταν πολιόρκησε τη Βιέννη για δεύτερη φορά το 1683. Έτσι στην Κύπρο μετά το 1878 ιδρύθηκαν οι Δήμοι Καραβά και Λαπίθου, διότι το πλαίσιο ήταν πια ελεύθερο. Έτσι βλέπουμε και πώς θα λειτουργήσει το όλο θέμα με την απελευθέρωση της Κύπρου. Όσοι δεν έχουν ξεχάσει αυτά τα δεδομένα, παρακολουθούν διαφορετικά τις εξελίξεις του Κυπριακού. Δεν εξετάζουν απομονωμένα τα στοιχεία του 1960, του 1965 και του 1974. Βλέπουν το υπόβαθρο της πρώτης εισβολής του 1570 και την αρχή της κατοχής το 1571, την εγκατάλειψη της Κύπρου το 1878 για να συνδέσουν τις χρονολογίες του 1955-1959. Αυτοί που βλέπουν χρονοστρατηγικά το νησί της Κύπρου, ξέρουν τι σημαίνει απελευθέρωση και ελευθερία έτσι μπορούν να προετοιμάσουν το έδαφος και το πεδίο δράσης της αντίστασης.