Μετά από τόσα χρόνια καταπάτησης των θέλω του ελληνικού λαού, αυτή η κυβέρνηση φαίνεται πως δεν κατάφερε να ξεπεράσει τα σταλινικά της αντανακλαστικά και παρέμεινε κόμμα εντός της εξουσίας. Γι’ αυτό τον λόγο θίγεται κάθε φορά που κάποιος της ασκεί κριτική. Έχει βρει την απλοϊκή απάντηση σε κάθε κριτική, αφού υπερασπίζεται πάντα με τον ίδιο τρόπο. Αρέσκεται να λέει ότι την κατηγορούν φασίστες. Το πιο γελοίο της υπόθεσης είναι ότι το λέει με όλους και όλα τα κόμματα. Στην πραγματικότητα επειδή θα ήθελε να ιδρύσει μια δικτατορία του προλετάριου, ενάντια στις ιμπεριαλιστικές τάσεις όλων κατά τα λεγόμενα της, επιτρέπει στον εαυτό της να καταπατά κάθε πολίτη που αντιδρά. Η ανικανότητα της να σταθεί στο ύψος μιας δικτατορίας της κόκκινης βαρβαρότητας είναι αυτή που μας σώζει διότι δυσκολεύεται να εφαρμόσει αυτό που ονειρεύεται. Πάντα προσπαθεί απεγνωσμένα να μοιάσει στη σοβιετική πραγματικότητα. Είναι βέβαια καθυστερημένη, διότι όλοι ξέρουν πως έχει τελειώσει, αλλά όταν είσαι σταλινικός μια μέρα, είσαι πάντα σταλινικός έτσι ότι και να γίνεται πάντα θέλεις να κάνεις το ίδιο. Εδώ φαντάζεται μια κόκκινη Ελλάδα χωρίς Μακεδονία και Θράκη, η οποία να ανήκει σε μια βαλκανική ένωση χωρών του ίδιου τύπου. Ακόμα δεν έχει καταλάβει ότι αυτό το όραμα, δεν λειτούργησε και κατέρρευσε. Η νοσταλγική της προσέγγιση την αναγκάζει να χρησιμοποιεί όλο και περισσότερη προπαγάνδα, όπως έκανε και το ναζιστικό καθεστώς προς το τέλος της ζωής του, προσπαθώντας να καλύψει τα κενά μιας ιδεολογίας που δεχόταν επιθέσεις της πραγματικότητας.