Χάρη στην ανικανότητα και την εγκληματική ασχετοσύνη της κυβέρνησης, πολλοί Έλληνες έμαθαν βιωματικά την έννοια των αγνοουμένων, δηλαδή αυτής της κατάστασης όπου κανένας δεν ξέρει τίποτα για μια ανθρώπινη ζωή και αυτή παραμένει ως ενδιάμεσο μεταξύ ζωής και θανάτου χωρίς να μπορεί κανείς ν’ αποφασίσει για το μέλλον. Με αυτήν την έννοια δημιουργείται και η ελπίδα της διάσωσης. Τώρα μπορεί μερικοί Ελλαδίτες να καταλαβαίνουν καλύτερα τις μανάδες των αγνοουμένων που περιμένουν τόσες δεκαετίες για να μάθουν για τα παιδιά τους. Οι φωτιές της Αττικής αναζωπύρωσαν μνήμες του παρελθόντος, διότι όλοι θυμούνται τις βόμβες Napalm αν κατάφεραν να επιβιώσουν. Και αυτή η βαρβαρότητα γίνεται πιο κατανοητή σε αυτούς που είδαν ζωντανά τις τραγικές φωτιές της Αττικής. Άλλοι κατάλαβαν πιο βαθιά όταν κάηκε η Σμύρνη και κανένας τώρα δεν τόλμησε να περιγράψει τα γεγονότα που έγιναν στις φλεγόμενες παραλίες με τη λέξη συνωστισμός. Έτσι αν κάποιος θέλει να δει τα καλά αυτής της κυβέρνησης είναι ότι προκαλώντας τον ελληνικό λαό, τον αναγκάζει να παλεύει για ν’ αποδείξει ότι η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου είναι όντως γενοκτονία, ότι η παραχώρηση του ονόματος Μακεδονία είναι απαράδεκτη κι ότι η άγνοια για τους αγνοούμενους είναι βάρβαρη.