Δάσκαλος: Δεν παίζουμε θέατρο με τη ζωή των άλλων.

Μαθητής: Γιατί,  Δάσκαλε;

Δάσκαλος:  Διότι θα ήταν απάνθρωπο.

Μαθητής: Δεν το έβλεπα με αυτόν τον τρόπο.

Δάσκαλος:  Είμαστε της Ανθρωπότητας.

Μαθητής:  Άρα ήμουν κοινωνικός. 

Δάσκαλος:  Σε αυτό το ζήτημα, ναι.

Μαθητής: Και πότε θα είμαι έτοιμος;

Δάσκαλος:  Όταν θα πονέσεις για αυτούς.

Μαθητής: Και πώς θα μπορέσω να το κάνω;

Δάσκαλος:  Πρέπει να φανταστείς τα θύματα της γενοκτονίας δίπλα σου όταν μιλάς. 

Μαθητής: Στις κενές καρέκλες.

Δάσκαλος:  Ναι είναι το πρώτο στάδιο.

Μαθητής: Και μετά;

Δάσκαλος:  Ύστερα θα καταλάβεις ότι βρίσκονται μέσα σου.

Μαθητής: Μα πώς είναι δυνατόν;

Δάσκαλος:  Μέσω της Διδασκαλίας.

Μαθητής: Εσείς τους έχετε μέσα σας. 

Δάσκαλος:  Πάντα.

Μαθητής: Από την αρχή;

Δάσκαλος:  Επέστρεψα μαζί  τους. 

Μαθητής: Τώρα καταλαβαίνω πόσο εκτός  ήμουν με το θέατρο και τα θέλω μου.