Δεν είχε πια σκοτάδι στην παλιά γειτονιά.
Ο ήλιος της δικαιοσύνης έλουζε τα πάντα
και τα κτίρια της Αναγέννησης
αυτά τα κομμάτια της ιστορίας,
ήταν έτοιμα να παίξουν το ρόλο τους
πάνω σε αυτή τη χρονοστρατηγική σκακιέρα.
Δίχως να φοβούνται το μέλλον
διότι ήξεραν για το παρελθόν του.
Τα έβλεπε σαν να είχαν δημιουργηθεί χθες
με όλες τους τις λεπτομέρειες
με κάθε ανθρώπινο στοιχείο
που είχαν οι δομές τους.
Πετούσε ανάμεσα τους κι εξέταζε κάθε πράξη τους
μέσα στους αιώνες του χρόνου.
Είχαν την εντύπωση ότι ήταν αργός
ενώ είχε το ρυθμό των αιώνων
και γι’ αυτό έβλεπε και τις πιο παράξενες κινήσεις τους.
Ποιος άλλος μπορούσε να φανταστεί κτίρια που αλλάζουν
την ώρα που τα κοιτάζει.
Ο Χιλιόχρονος μπορούσε όμως
όσο παράξενα κι αν ήταν.
Διότι το σπάνιο είχε νόημα μόνο για το φυσιολογικό.
Όμως ποια ήταν η φυσιολογία ενός θαύματος…