Όσοι έχουν μελετήσει τοποστρατηγικά τα Βαλκάνια, μπορούν να βρουν αναλογίες στον Καύκασο αλλά και στο Κουρδιστάν. Και στις τρεις περιοχές βλέπουμε ένα μουσουλμανικό στοιχείο που προσπάθησε να επιβληθεί βίαια μέσω του εξισλαμισμού, έτσι ώστε να επεκταθεί. Χωρίς χρονοστρατηγική, οι τρεις καταστάσεις φαίνονται ως μια μορφή αντιπαράθεσης, ενώ είναι το αποτέλεσμα ενός επεκτατισμού που προσπάθησε με τις κατοχές ν’ αλλάξει όλα τα δεδομένα αυτών των περιοχών δίχως όμως να καταφέρει να ολοκληρώσει το σχέδιο του. Όσοι δεν άλλαξαν πίστη και παρέμειναν πιστοί στις αξίες τους αναγκάστηκαν να μπουν σ’ ένα συνεχόμενο πεδίο μάχης που κατέληξε σ’ έναν πόλεμο. Δεν είναι όμως πόλεμος πολιτισμών. Είναι η βάρβαρη προσπάθεια αφανισμού των διαφορών για να επιβληθεί μία θρησκεία που πιστεύει ότι κατέχει τη μοναδική αλήθεια, επειδή επινοήθηκε για τον αφανισμό των άλλων. Έτσι ένα από τα σοβαρά προβλήματα που έχει ο κουρδικός λαός είναι ότι μουσουλμανικά δεν ακολουθεί εντελώς το δόγμα και δίνει μεγάλη σημασία στις γυναίκες. Αυτή η θεμελιακή ισότητα αναλύεται με καχύποπτο τρόπο από τους μουσουλμάνους τους λεγόμενους γνήσιους, δηλαδή αυτούς που άρχισαν τον επεκτατισμό. Έτσι οι Κούρδοι που είναι Ινδοευρωπαίοι, που δεν είχαν κανένα λόγο παραδοσιακό να γίνουν μουσουλμάνοι, αποτελούν ένα οντολογικό πρόβλημα αλλά ταυτόχρονα και ένα τελεολογικό αφού αποδέχονται την ύπαρξη διαφορετικών θρησκειών. Με άλλα λόγια οι Κούρδοι για τη μουσουλμανική σφαίρα δεν είναι αρκετά καλοί μουσουλμάνοι, διότι δεν υποστηρίζουν έμπρακτα τις αρχές του δόγματος. Με άλλα λόγια δεν είναι αρκετά δογματικοί. Έχει ενδιαφέρον διότι βλέπουμε αυτό το φαινόμενο και στα Βαλκάνια και στον Καύκασο. Έτσι αν ερμηνεύσουμε αυτά τα στοιχεία μέσω της Χρονοστρατηγικής βλέπουμε ότι πρόκειται για percolation στη μορφοκλασματική ανάλυση.