Αν θέλουμε πραγματικά να καταλάβουμε τη σχέση που έχει η Βουλγαρία με τα Σκόπια, είναι καλό να δούμε τι έγινε πριν εκατό χρόνια και πιο συγκεκριμένα με τη Συνθήκη Neuilly sur Seine τo 1919. Διότι με αυτή γίνεται πιο κατανοητή στην πράξη, η συμπεριφορά της Βουλγαρίας σε σχέση με το τι είχε πριν το 1913 και το 1915 και τι έχασε μετά το 1919. Έτσι τα Σκόπια ανήκουν για ένα χρονικό διάστημα στη Βουλγαρία και όχι μόνο στη Σερβία, πράγμα που αποδεικνύει και πάλι, αν υπήρχε ανάγκη, ότι δεν έχουν μια ξεκάθαρη εθνική οντότητα κι ότι δεν μπορούν να σκεφτούν την οντότητά τους δίχως αυτά τα γειτονικά στοιχεία. Με αυτόν τον τρόπο, ειδικά αν τον συνδυάσουμε και την πίεση που δέχεται απ’ την Αλβανία, η ιστορία της Ελλάδας, δηλαδή ο πολιτισμός του Ελληνισμού, αποτελεί μία διέξοδο για ένα κράτος που θέλει να φανεί διαφορετικό από τη Βουλγαρία, τη Σερβία και την Αλβανία. Η σκληρή συμπεριφορά της Βουλγαρίας εξηγείται μ’ έναν ιστορικό χάρτη και ταυτόχρονα βλέπουμε πόσο μαλθακή είναι αυτή της Ελλάδας που είναι έτοιμη να οριστικοποιήσει ένα απαράδεκτο προσύμφωνο μόνο και μόνο επειδή ακολουθεί μια σταλινική προσέγγιση που δεν έχει ιδέα για την ιστορία των Βαλκανίων και νομίζει ότι όλα έχουν μια λύση μέσω της ισοπέδωσης των ανθρώπων. Όμως ούτε αυτό δεν έγινε.