Μια από τις τεράστιες διαφορές που έχουμε με τις χώρες των Βαλκανίων είναι η ΑΟΖ μας που αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη ΑΟΖ στη Μεσόγειο. Η Σερβία δεν έχει ΑΟΖ, τα Σκόπια δεν έχουν ΑΟΖ και η Βοσνία Ερζεγοβίνη έχει μια πολύ μικρή. Ουσιαστικά στο θέμα της ΑΟΖ παίζει η Κροατία λόγω των νησιών της, η Αλβανία και το Μαυροβούνιο που έχουν βέβαια πολύ μικρότερες ΑΟΖ από εμάς. Και αντί να χρησιμοποιούμε αυτό το τεράστιο πλεονέκτημα για να κάνουμε τη διαφορά στην περιοχή και να αναβαθμίσουμε τη θέση μας σε γεωοικονομικό επίπεδο, όχι μόνο καθυστερούμε όλες τις διαδικασίες σε επίπεδο ανακήρυξης, οριοθετήσεων και διαπραγματεύσεων αλλά βάζουμε μόνοι μας γραφειοκρατικά εμπόδια. Έτσι η Ελλάδα δεν εμφανίζεται ως μεγάλος παίκτης στην περιοχή των Βαλκανίων. Αντιθέτως μάλιστα σπεύδουμε να υπογράψουμε το παράξενο άρθρο 13 του Προσύμφωνου με τα Σκόπια, το οποίο τους δίνει πρόσβαση στην ελληνική ΑΟΖ πριν ακόμα τη θεσμική της ύπαρξη. Και το ερώτημα είναι απλό: ποιος είναι ο λόγος αυτής της θεσμικής καθυστέρησης και μη αξιοποίησης των δεδομένων της ελληνικής ΑΟΖ; Υπάρχουν ακόμα αρμόδιοι που δεν έχουν καταλάβει την αξία της και την σημασία της;