Δεν πρόκειται στην Ελλάδα του εικοστού πρώτου αιώνα ν’ αφήσουμε την εξουσία ν’ ανοίξει ελληνικό γκουλάγκ όπου θα στέλνει όλους όσους αντιτίθενται στο σύστημά της. Ζήσαμε το ανάλογο με τα στρατόπεδα εξορίας και ξέρουμε πως αποτελούσαν έγκλημα βαρβαρότητας. Δεν θέλουμε ούτε μαύρη ούτε κόκκινη βαρβαρότητα. Η Ελλάδα δεν είναι φυλακή για όσους αντιστέκονται στη βία του συστήματος που προσπαθεί να εκφυλίσει τα πάντα. Η Ελλάδα είναι τόπος ιστορίας και δεν μπορεί κανείς να σβήσει τη μνήμη μας, επειδή δεν συμφέρει το κόμμα του. Κι όταν το κόμμα πιστεύει πως η ιστορία πέθανε πώς μπορεί να είναι συμβατό με τον Ελληνισμό, πώς μπορεί να εκφυλίζει την έννοια της γενοκτονίας ανάλογα με τα συμφέροντά του, πώς μπορεί ν’ αμφισβητεί τα ονόματα του Ελληνισμού; Οι Ναζί και οι Μπολσεβίκοι δεν αποτελούσαν μία πλειοψηφία στην αρχή. Απλώς με τις ακρότητές τους θέρισαν όλους τους αθώους στο πέρασμά τους, επειδή η πολιτεία δεν αντιλήφθηκε ότι τους καθοδηγούσε μόνο και μόνο η βαρβαρότητα του κόμματος και δεν έδιναν σημασία σε τίποτα άλλο. Στην Ελλάδα επειδή υπάρχει η ελευθερία της έκφρασης είναι εύκολο για ακραία στοιχεία να εισβάλλουν και να επιβάλλουν νέες ιδέες με το πρόσχημα της αλλαγής, έτσι χρειάζεται χρόνος για να το αντιληφθεί ο λαός. Αλλά τώρα είδαμε έως πού μπορεί να πάει η έντεχνη βαρβαρότητα και φτάνει πια.