Η παραδοσιακή μουσική γέμισε το δωμάτιο
σαν να είχαν μπει μέσα του
όλοι οι οργανοπαίχτες
και στους τοίχους χαμογελούσαν οι πίνακες
γιατί και αυτοί ήταν της μνήμης.
Αυτά τα όργανα είχε στο μυαλό του
και το έδειχνε την ώρα της σύνθεσης
γιατί ήταν ένα βαθύ υπόβαθρο αιωνόβιο.
Κι αν πάνω στο τραπέζι υπήρχαν
μόνο εργαλεία τέχνης
δεν ξεχνούσε ποτέ
ότι τα πιο βαθιά τραγούδια
λέγονταν πάνω του
την ώρα του φαγητού
για να θυμούνται κι οι επόμενοι.
Ήταν και αυτός ένας τρόπος αντίστασης
στη βαρβαρότητα της λήθης
αφού αυτή δεν επέτρεπε
καμία αναφορά στις ηρωικές πράξεις
διότι ήξερε ότι αυτές
την υποβαθμίζουν με την ύπαρξή τους.
Έτσι η παραδοσιακή μουσική
ακολουθούσε και τη δημιουργία
των έργων για την Ανθρωπότητα
παράλληλη με την παραγωγή των ιδεών της.