Δίνουμε τόσο μεγάλη σημασία στην ύπαρξη που θεωρούμε ότι ταυτίζεται με τη ζωή ενώ είναι μόνο αναγκαία συνθήκη για μία φυσιολογική ζωή. Με την πίστη, η διαφορά της ύπαρξης με τη ζωή γίνεται πιο κατανοητή. Σε νοητικό επίπεδο σχετίζεται με τη διαφορά μεταξύ επαφής και σχέσης. Οι υπάρξεις μπορούν να έχουν έως επαφές ενώ οι ζωές μπορούν να έχουν και σχέσεις. Σε αυτό το ζήτημα η ουσία έρχεται και πριν την ύπαρξη, διότι η τελευταία δεν είναι απαραίτητη για την πρώτη. Έτσι η ουσία είναι το πλαίσιο, η ύπαρξη το πεδίο, το έργο το πεδίο δράσης και η ζωή το πεδίο μάχης. Η παρέμβαση του έργου οφείλεται στο γεγονός ότι αυτό δημιουργεί το ον. Με αυτά τα στοιχεία εμφανίζεται και η έννοια της πολυκυκλικότητας. Διότι για να περάσει η ύπαρξη στη ζωή χρειάζεται έργο που απαιτεί την ουσία και δεν έχουμε μόνο μία χρονική κατεύθυνση αλλά και επιστροφή που προκαλεί διακλαδώσεις μέσω των υπερβάσεων. Με αυτό τον τρόπο εμφανίζεται και μια άλλη σημαντική έννοια που είναι η βαθύτητα η οποία θα γεννήσει πρώτα το βαθύ παρελθόν για την ιστορία, και το βαθύ μέλλον για τη στρατηγική. Έτσι από μια τοποστρατηγική σχέση, περνάμε σε ένα χρονοστρατηγικό δεσμό. Και η συνείδηση του όλου μετά την αφύπνιση δημιουργεί αρμονία.