Οι γενοκτόνοι ζουν με την εντύπωση ότι μετά το έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας που έχουν διαπράξει, δεν θα υπάρχουν στοιχεία για να κατηγορηθούν και να καταδικαστούν. Όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική και η πραγματικότητα δείχνει ότι οι γενοκτόνοι δεν καταφέρνουν να περάσουν από όλα τα στάδια του Stanton κι ότι τελικά πάντα μετά τη γενοκτονία υπάρχει η αρχή της διαδικασίας διόρθωσης που ξεκινά με την αναγνώριση και την ποινικοποίηση της άρνησης για να φθάσει τελικά στην αποκατάσταση μέσω της ουσίας και της θεραπείας. Πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ένα μουσικό όργανο που έχουν ξεχάσει οι περισσότεροι κι έρχεται στη συνέχεια ένας συνθέτης που γράφει ένα νέο κομμάτι γι’ αυτό και ο ακροατής ακούει πρώτα τον ήχο της παρτιτούρας και ύστερα μόνο συνειδητοποιεί τι είναι το πνεύμα του ήχου που είχε ξεχάσει ενώ ήξερε άλλα όργανα που ήταν δίπλα του. Τότε αντιλαμβάνεται ότι μια γενοκτονία μπορεί να κρύβεται και πίσω από άλλες. Έτσι οι μαχητές της Ανθρωπότητας δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα της επικάλυψης και πρέπει να ασχολούνται με κάθε γενοκτονία. Έτσι όπως κάνει ο διευθυντής ορχήστρας με κάθε όργανο για το οποίο είναι υπεύθυνος.