Διαβάζοντας τα αρχεία του Lemkin γίνεται αμέσως αντιληπτό ότι τον απασχολούσαν πολλοί λαοί της Ανθρωπότητας και όχι μόνο ένας. Οι αναφορές σε γενοκτονίες πριν την επινόηση της λέξης και την αποδοχή της από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, είναι ξεκάθαρες και πάμπολλες. Ανάμεσα σε αυτές βρίσκουμε τους Αρμένιους, τους Ασσύριους και τους Έλληνες στο ίδιο πλαίσιο αλλά και τους Βοήμιδες και τους Εβραίους μαζί. Οι αναλύσεις του αφορούν και το βαθύ παρελθόν για να θεμελιώσει την ορολογία με διαχρονικό τρόπο. Δεν αρκέστηκε σε ένα μοναδικό παράδειγμα για να εξηγήσει τη νομική έννοια της γενοκτονίας. Έτσι κάθε λαός που έχει υποστεί μία γενοκτονία πριν το 1948, μπορεί να χρησιμοποιήσει τις αναφορές των αρχείων του Lemkin για να αποδείξει ότι το παράδειγμα της γενοκτονίας του αποτέλεσε υπόβαθρο για την επινόηση της έννοιας. Έτσι οι γενοκτονίες πριν τη Γενοκτονία ως έννοια μπορούν να αξιοποιήσουν το έργο αυτού του Δίκαιου της Ανθρωπότητας, ειδικά όταν δέχονται κατηγορίες λόγω του χρονικού προσδιορισμού. Σε αυτό το πλαίσιο οι λαοί μπορούν να τον αναγνωρίσουν και ως Δίκαιο για αυτούς. Με αυτόν τον τρόπο, αντιστέκονται ακόμα πιο αποτελεσματικά στη βαρβαρότητα της λήθης. Επίσης είναι καλό να χρησιμοποιήσουν χρονικούς ισομορφισμούς για τις αναγνωρίσεις που δεν έχουν γίνει ακόμα. Έτσι οι Ασσύριοι είναι συνδεδεμένοι με τους Έλληνες (1994) και τους Αρμένιους (1996), ενώ οι Ρομά, Βοήμιδες όπως λέει ο Lemkin, συνδυάζονται με τους Εβραίους (Δίκη Νυρεμβέργης). Κατά συνέπεια διαθέτουν ένα παραπάνω εργαλείο για να αντιμετωπίσουν τους βάρβαρους που συνεχίζουν να αμφισβητούν την ύπαρξη της γενοκτονίας τους.