Στο νησί της ερήμου φυσούσε πάντα
και το πιο πράσινο μέρος ήταν ένα νεκροταφείο
όπου μπορούσε να ξαναγεννηθεί
ο Άγιος των Τσιγγάνων
αλλά ποιος θα πρόσεχε τη χαρά του
μετά τη θυσία και την υπέρβαση
εκτός από αυτόν που ήξερε για τη συνέχεια.
Διακλάδωση.
Ήρθε η φωνή εκτός νησιού
για να συνδεθεί μαζί τους
την ώρα του φόρου τιμής
για όσους είχαν προσπαθήσει
με τη θυσία της ζωής τους
να απελευθερώσουν
τα παλαιότερα κατεχόμενα.
Και αυτός ο συντονισμός άλλαξε
ακόμα και όσους ήταν μαζί τους
και είχαν θαυμάσει τόσα λουλούδια
δίπλα στους τάφους άλλων ηρώων.
Τότε θυμήθηκαν πιο βαθιά
κι ένιωσαν στο στόμα τους
τους κόκκους της άμμου
σαν να ήταν μικρόκοσμοι
και ήλιοι της νύχτας.