Η μουσική είπε ακόμα μια φορά με το τσέλο
από πού έπρεπε να ειπωθεί
για να μην ξεχάσουμε τους αθώους
που γενοκτόνησαν τα αυταρχικά καθεστώτα.
Είπε επίσης ότι η κόκκινη βαρβαρότητα
δεν ήταν ουσιαστικά διαφορετική από τη μαύρη,
ούτε από την πράσινη που τις είχε προηγηθεί.
Την άκουσε την ώρα που σχεδίαζε
πάνω στο λευκό πίνακα και συμπλήρωσε
όσα είχε γράψει μ’ ένα σχήμα
ακόμα πιο πολύπλοκο
που είχε μέσα του μικροανάλυση,
μίνι ανάλυση και υψηλή
για να φανούν πως εμπλέκονται
όλες αυτές οι δομές μαζί
για τη συνέχεια του έργου.
Τότε έφτασαν και οι φωνές εκείνης της χορωδίας
που άγγιζε κάθε ψυχή
νεκρών, ζωντανών και αγέννητων
και η συγκίνησή του έγινε
ακόμα πιο μεγάλη
αλλά δεν φάνηκε στο ακροατήριο
που πάλευε να καταλάβει
τις νότες της νέας παρτιτούρας.