Μετά το άγγιγμα
το ποντίκι πιο λευκό από τον αφρό της θάλασσας
άρχισε να περπατά στη γη του ουρανού
και δεν ήταν πια άγνωστο στους μαθητές
που δεν είχαν διαβάσει για το παρελθόν.
Σιγά σιγά το ποντίκι
έμοιαζε με τον Ιάκωβο
ακόμα κι αν αφορούσε μόνο το πνεύμα
αλλά ήταν πιο λευκό.
Σημασία είχε ότι περπατούσε πια και αυτό
στα στενά της πόλης
και θα άκουγαν γι’ αυτό
οι πολύ πιο μικροί μαθητές
που είχαν ανακαλύψει την αξία της σιωπής
που μπορούσε να είναι το ίχνος
της σύγκρουσης δύο ήχων
ή ακόμα και το αποτέλεσμα
πέντε κινήσεων
άλλωστε έπρεπε να διδαχθούν
και για τα εκατό χρόνια
για να παλέψουν και αυτοί
ενάντια στη βαρβαρότητα της λήθης
και της αδιαφορίας
των κοινωνιών.