Εκτός από τις εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, ο δρόμος της Ουκρανίας άρχισε λόγω μιας συνέντευξης που δώσαμε το 2006 στην Καθημερινή. Αυτή η επαφή μ’ ένα δημοσιογράφο που είχε ρίζες από την Ουκρανία, εξελίχθηκε σε φιλική σχέση που μας δώρισε το βιβλίο Για την τιμή της Ουκρανίας που έγραφε για την αντίσταση των Ουκρανών ενάντια στο ναζιστικό καθεστώς. Αυτή η μορφή αντίστασης μάς άγγιξε διότι ασχολούμασταν ήδη εδώ και χρόνια με τις γενοκτονίες αφού αυτές αποτελούν εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας. Κι όταν αναζητήσαμε πιο βαθιά το όλο θέμα αντιληφθήκαμε ότι η μελέτη αυτών των γεγονότων που άνηκαν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο είχαν ρίζες πιο βαθιές που άγγιζαν το Γολοντομόρ του 1932-1933, μια άλλη γενοκτονία. Η αναζήτηση αρχειακού υλικού σε συνδυασμό με το έργο του Raphael Lemkin που επινόησε τον όρο γενοκτονία που έγινε αποδεκτός από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών το 1948 μετά από χρόνια προσπαθειών, μάς έφερε ακόμα πιο κοντά στον ουκρανικό λαό που ζούσε τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Γαλλία. Με αυτόν τον τρόπο κάθε μελέτη για τους νεκρούς μάς οδηγούσε πιο κοντά στους ζωντανούς. Αυτή η διαδικασία μάς οδήγησε το 2008 στο Κίεβο για την επέτειο των 75 ετών του Γολομοντόρ. Εκεί μέσα στο ουκρανικό κρύο που ζήσαμε μαζί, είδαμε για πρώτη φορά όχι μόνο τους Ουκρανούς της Ουκρανίας βέβαια αλλά και επιζώντες της γενοκτονίας σε μια πανέμορφη εκδήλωση που απέδειξε ότι η Ουκρανία δεν κοίταζε μόνο το μέλλον μετά την ανεξαρτησία της αλλά δεν ξεχνούσε το παρελθόν.