Κάθε κοινωνικό σύνολο που δεν έχει πάχος χρόνου, θεωρεί ότι η πραγματικότητα είναι σταθερή, ομαλή και ισορροπημένη. Όμως όταν εξετάζουμε πολεμολογικά την πραγματικότητα και χρονοστρατηγικά την ιστορία, αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχουν όχι μόνο αλλαγές φάσης μα και αλλαγές κύκλου. Η μελέτη της Ανθρωπότητας δείχνει ότι δεν είναι η ειρήνη που είναι σταθερή αλλά ο πόλεμος και αυτός είναι χαμαιλεοντικός με την έννοια του Clausewitz. Κατά συνέπεια οι γεωπολιτικές ισορροπίες είναι μια ψευδαίσθηση κι είναι πιο σωστό να μιλούμε για γεωπολιτικούς συμβιβασμούς και γεωπολιτικές ανισορροπίες. Συνήθως οι λαοί αντιλαμβάνονται αυτά τα δεδομένα μέσω κρίσεων ή ακόμα και μέσω πολέμων δηλαδή αργά για να αντιδράσουν και να αντισταθούν αποτελεσματικά. Η εποχή μας δεν είναι πιο παράξενη από άλλες ή λιγότερο, έχει και αυτή χαρακτηριστικά που εξετάζει και μελετά η χρονοστρατηγική. Αυτό που είναι σημαντικό είναι να κατανοήσουμε ότι οι ιστορικοί μελετούν την γραμμένη ιστορία και οι στρατηγιστές την άγραφη ιστορία. Το παρόν είναι απλώς η ζώνη επαφής αυτών των δύο οντοτήτων του χρόνου. Είναι πιο ανθεκτικό το βλέμμα που εξετάζει την εικόνα ως μέλος ενός έργου διότι οι χάρτες λειτουργούν με τη βαρύτητα της ιστορίας. Κι όποιος την ξεχνά και ασχολείται μόνο με γεωγραφία είναι καταδικασμένος να βλέπει τους πολιτικούς χάρτες να αλλάζουν χωρίς εξηγήσεις και να χάνονται εδάφη που δημιουργούν αλησμόνητες πατρίδες. Όμως η Ανθρωπότητα ζει με τον Χρόνο.