Η Σερβία θεωρεί ότι η Ρωσία είναι ο μεγάλος της σύμμαχος ας πούμε παραδοσιακά και ιστορικά υποτίθεται και λόγω θρησκείας αλλά και σλαβικού στοιχείου. Όταν όμως παρουσιάστηκε το θέμα του Κοσσυφοπεδίου, η απάντηση της Ρωσίας ακολούθησε τα χαρακτηριστικά της άμυνας Petrov κι αντί να προστατέψουν το πιόνι με τον Ίππο, επιτέθηκαν σ’ ένα άλλο πιόνι, τη Γεωργία στον Καύκασο. Έτσι με μια κίνηση ένωσαν καταστάσεις με τοποστρατηγικό τρόπο κι όχι μόνο γεωστρατηγικό διότι το Κοσσυφοπέδιο και η Νότια Οσετία δεν είχαν καμιά άμεση σχέση αλλά μόνο έμμεση μέσω συμμαχιών. Το πρόβλημα για τη Σερβία είναι ότι δεν άλλαξε τίποτα για την κατάσταση της ενώ η αλλαγή για τη Γεωργία ήταν τρομαχτική. Έτσι αντί να δημιουργήσουν μια άμυνα στα Βαλκάνια, έπλασαν μια αντεπίθεση στον Καύκασο. Αυτή η μεθοδολογία οδήγησε σε μια ισορροπία μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων αλλά οι μικρές κάθε περιοχής υπέστησαν το κόστος της τριβής και της πολεμικής σύρραξης. Το ερώτημα παραμένει όσο αφορά την αξία τέτοιου τύπου συμμαχιών. Διότι είναι τόσο ιδιόρρυθμες και θυμίζουν τόσο πολύ την ανοιχτή βαριάντα της ρώσικης άμυνας που πρέπει να τη μελετήσουμε σε βάθος για να εξετάσουμε τις μελλοντικές επιπτώσεις στο στρατηγικό επίπεδο. Καλό είναι να το έχουμε στο μυαλό μας όταν μιλούμε για συμμαχίες.