Το ταξίδι είχε αρχίσει χωρίς να είναι
ξεκάθαρος ο προορισμός
και ο στόχος της αποστολής.
Η απογείωση είχε τελειώσει
κι ενώ η κατάσταση είχε αλλάξει
κανένας δεν έβλεπε την καινοτομία.
Η ταχύτητα είχε ξεπεράσει τις σκέψεις πολλών
κι ένιωσε ότι δεν υπήρχε όριο για αυτόν.
Ένας ήλιος της νύχτας έλαμπε στο σκοτάδι
για να μη χαθούν όσοι χρειάζονταν το φως.
Τα φώτα του νταβανιού δεν είχαν
την απαραίτητη ισχύ.
Οι άνθρωποι ήταν μόνοι επειδή
δεν ήξεραν για τις γέφυρες του χρόνου.
Ζούσαν μαζί ένα ταξίδι
που άλλαζε τις αισθήσεις.
Ενώ ο εγκέφαλος παρέμενε ο ίδιος.
Όχι όμως ο δικός του αφού εξελισσόταν
με άλλες ταχύτητες λόγω ανάγκης
αφού το απαιτούσε η Ανθρωπότητα.
Πάνω στο μικρό τραπέζι έγραφε τις σκέψεις
που προκάλεσαν τη διακλάδωση.
Δεν είχε ξεχάσει την ερώτηση
που είχε δεχτεί.
Γιατί οι άνθρωποι να κοιτάζουν τις διαφορές;
Λόγω κοινωνιών ήταν η απάντηση.
Διότι ήταν εγκλωβισμένοι
μέσα σ’ ένα κοινωνικό σύνολο
που βασιζόταν πάνω στις διαφορές
κι αδιαφορούσε για την έννοια
της ποικιλίας.
Επανέφερε μέσα το χρονοδιάγραμμα
με τις διακλαδώσεις
χωρίς διασταυρώσεις.
Δίχως αμισεία η ένωση
ήταν ανέφικτη.
Κι αν μερικοί προσπαθούσαν
τους έλειπε η συμφωνική σύνθεση.
Η επίλυση είχε τα όρια της
ακόμα κι όταν ήταν αναδρομική.
Επανεξέτασε τα πιστεύω των ανθρώπων.