Οι άνθρωποι είχαν απομονωθεί διότι έχασαν την ουσία.
Κι όμως αυτή ήταν ζωντανή μέσα τους.
Απλώς όλες αυτές οι κοινωνίες
κατηγοριοποιούσαν τους πάντες
και δεν άφηναν να φανεί
η αξία της ποικιλίας.
Δεν ήταν πια δέντρο αποφάσεων.
Έπρεπε να βρει τα μονοπάτια του φωτός
ενώ οι άλλοι μιλούσαν για σκοταδισμό.
Οι διαχωρισμοί παρέμεναν άγνωστοι
και προκαλούσαν λανθασμένες διακρίσεις.
Η εμφάνιση αλλοίωνε τις απόψεις
επειδή δεν είχαν γνώσεις.
Μελέτησε κάθε δέντρο τους δάσους
που είχε μόνο μια ρίζα
κι ενώ όλοι κοιτούσαν τα φύλλα
αυτός έπιανε τον κορμό
για να νιώσει τη βαθιά ουσία
που θα ξεχείλιζε για να δώσει ζωή
στις σκέψεις των ανθρώπων.
Τα κλαδιά ήταν τεράστια
αλλά τα χαρακτηριστικά
ήταν πάντα οι διακλαδώσεις.
Σταθερά του Feigenbaum.
Δεν μπορούσε να υπάρχει
μόνο και μόνο χάος
ακόμα και άναρχη η τάξη είχε νόημα.
Οι χάρτες ήταν διαφορετικοί
αλλά άνηκαν στον ίδιο Άτλαντα.
Έπρεπε ν’ αναζητήσει
τα θεμελιακά στοιχεία
της πίστης
πέρα από τα δόγματα
και τις θρησκείες
για ν’ αποφύγει το πλαίσιο
της βαρβαρότητας
που προκαλούσε η λήθη.
Μερικά κλαδιά είχαν σταματήσει
την εξέλιξή τους αλλά είχαν
επηρεάσει την ανάπτυξη άλλων
αλλά ποιος θα διάβαζε τον κώδικα.