Ακόμα και μέσα στο σκοτάδι διέκρινε
όσους αναζητούσαν το φως χωρίς
να το έχουν δει ούτε μια φορά.
Και κατάλαβε ότι για να σωθούν
αυτοί οι αθώοι κάποιος έπρεπε
να θυσιαστεί.
Είχε ξεπεράσει τον προβληματισμό
του μηχανικού Kirilov
γιατί είχε ζήσει με την κουτσή
και ο ρόλος του Stavroguine
δεν του ήταν άγνωστος.
Δεν θα περίμενε τον Godot
κι έπρεπε να ζήσει
με κάποιο τρόπο ο Kaliayev
για να μπορέσει να θυσιαστεί.
Εκείνη τη στιγμή ένιωσε
κοντά στα πόδια του
το δώρο της αγάπης
και γέμισε Ανθρωπότητα
σαν το ψηφιδωτό με χρώματα.
Τα θεμέλια δεν ήταν κρυφά
αλλά μόνο βαθιά.
Έτσι χωρίς βαθύτητα παρέμεναν αόρατα.
Το αόρατο δεν ήταν κρυφό.
Δεν είχε τίποτα να κρύψει
διότι ήταν γεμάτο αμισεία.
Έτσι αποφάσισε ν’ απαγορεύσει
τη βαρβαρότητα
σε οποιαδήποτε μορφή της.
Κανένας δεν είχε δικαίωμα
να πετσοκόψει ένα αγόρι
να καταστρέψει ένα κορίτσι
κι όμως οι κοινωνικές παραδόσεις
όχι μόνο το επέτρεπαν
αλλά το προωθούσαν ενεργητικά
με διάφορα προσχήματα
και δικαιολογίες.
Κάθε στιγμή μεγάλωνε
η σκέψη του
αλλά από εκεί και μετά έζησε
την αλλαγή κύκλου.