Οι ιστορικοί μελετούν την ιστορία του παρελθόντος και οι στρατηγιστές την ιστορία του μέλλοντος. Η πρώτη είναι στατική και η δεύτερη δυναμική εκ φύσης, γι’ αυτόν τον λόγο χρειάζεται περισσότερα τεχνικά εργαλεία για τη μελέτη των γεγονότων που θα παίξουν ένα καθοριστικό ρόλο. Δύο από αυτά τα εργαλεία είναι η Τοποστρατηγική για τις σχέσεις που ξεπερνούν τις επαφές της γεωστρατηγικής, και η Χρονοστρατηγική για τους δεσμούς που είναι διαχρονικές σχέσεις. Η πρώτη επιτρέπει συνδέσεις μεταξύ μακρινών δεδομένων και η δεύτερη διασύνδεση μεταξύ γεγονότων άλλων εποχών που τελικά επηρεάζουν μέσω στρατηγικού μείγματος συμπεριφορές του μέλλοντος. Με αυτόν τον τρόπο το δίκτυο των γεγονότων εξετάζεται ως μια ανοιχτή δομή, όπου λειτουργούν οι δυναμικές των ιδιομορφιών και οι έλξεις των ανωμαλιών. Οι πρώτες προκαλούν τοποστρατηγικές αλλαγές φάσης και οι δεύτερες χρονοστρατηγικές αλλαγές κύκλου. Ο συνδυασμός των δύο εργαλείων προσφέρει μια ερμηνευτική του παρελθόντος ακόμα κι όταν αυτό είναι βαθύ αλλά και προτάσεις για το μέλλον, διότι η μονάδα ανάλυσης είναι ο αιώνας και η ομάδα σύνθεσης είναι χαμαιλεοντική. Αυτά τα εργαλεία αλληλοεπιδρούν με τη βαθύτητα και την πολυκυκλικότητα, για να αποφευχθούν τα λάθη της εικόνας αφού η ουσία είναι το έργο.