Το επίτευγμα της έννοιας της στρατηγικής δηλαδή της ικανότητας να αντιμετωπίσεις έναν εχθρό πιο ισχυρό από σένα, είναι πιο αξιόλογο από ό,τι θα περίμενε κανείς διότι έχει την ικανότητα να ξεπεράσει την έννοια της απόστασης με την Τοποστρατηγική και της εποχής με τη Χρονοστρατηγική. Έτσι η εμβέλεια δεν χωρά σε μια χώρα μόνο γι’ αυτό εξελίσσεται την ώρα της ανάγκης σε υψηλή στρατηγική, όπως φάνηκε στους δύο παγκόσμιους πολέμους όταν έπρεπε να αντισταθούμε στη φρίκη της βαρβαρότητας που είχε οδηγήσει στη γενοκτονία και πάλι γιατί οι προηγούμενες δεν είχαν καταδικαστεί. Υπάρχει όμως κι ένα άλλο επίπεδο και αυτό είναι η πλανητική στρατηγική, όπου έχουν σημασία μόνο τα Έθνη κι όχι τα κράτη αφού τα πρώτα μόνο ανήκουν στην Ανθρωπότητα ενώ τα άλλα είναι εξαρτημένα από τις τοπικές κοινωνίες που ζουν μόνο με το πλαίσιο του διαχωρισμού και του αποκλεισμού. Έτσι η πλανητική στρατηγική εξετάζει ολιστικά τη Γη μας και δεν αφήνει στο περιθώριο κάποιον λαό σε αυτήν ανήκουν τα Δικαιώματα των Αυτόχθονων Λαών σε πρώτο στάδιο αλλά ακόμα βαθύτερα είναι τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας, διότι για αυτή είναι άκρως απαραίτητη. Κι εδώ φαίνεται ότι ο Ελληνισμός είναι δώρο του Χρόνου στην Ανθρωπότητα. Αυτό έπρεπε να ειπωθεί για την πλανητική στρατηγική.