INSERT : Λευκός Πύργος
(Στο ίδιο σαλόνι, βλέπουμε τρία άτομα που πίνουν καφέ…) (Full Shot)

Λουτσία : Είστε οι πρώτοι που γνωρίζω… Οι πρώτοι φίλοι του Χρήστου..
Αντρέας : Έχει κι άλλους ; (Γέλια)

(Ο Χρήστος επανέρχεται σκουπίζοντας τη γραβάτα του…) (Medium Long Shot)

Χρήστος : Τι ήθελα κι έβαλα γραβάτα ;
Εύα : Αφού χύθηκε ο καφές θα γίνεις πλούσιος. (Full Shot)
Αντρέας : Και θα μπορέσεις ν’αγοράσεις άλλες γραβάτες ! (Γέλια)
Χρήστος : (Κάπως αφηρημένος) Σας διέκοψα… Τι λέγατε ;
Λουτσία : Μιλούσαμε για τους φίλους σου…
Χρήστος : (Χαμογελώντας) Γιατί, έκαναν κάτι ;
Εύα : Το να είσαι φίλος του Χρήστου είναι ήδη κάτι !
Αντρέας : (Με το ίδιο ύφος) Αναρωτιέμαι πώς έγινε…
Χρήστος : Έπρεπε να γίνει !
Εύα : Μα γιατί έπρεπε ; (Χρόνος)
Χρήστος : Διότι είστε οι τελευταίοι… (Close up)

INSERT : Ένα καράβι φεύγει από το λιμάνι… (Point of View)

(Το ζευγάρι είναι στο δωμάτιο, πάνω στο κρεβάτι διαβάζουν και οι δυο τους) (Medium Shot)

Εύα : Δεν μπορώ να διαβάσω άλλο…
Αντρέας : Κουράστηκες ;
Εύα : Όχι (Σιωπή)
Αντρέας : Τότε ;
Εύα : Τον έχω στο μυαλό μου… (Χρόνος) Προσπαθώ να μαντέψω πού είναι τώρα…
Αντρέας : Ο Χρήστος ήταν πάντα απρόβλεπτος… Θυμάσαι τα τηλεφωνήματά του ;
Εύα : Ναι, ναι… (Χρόνος) Όλα τα θυμάμαι. Δεν ξέραμε ποτέ που βρισκόταν…
Αντρέας : Πάντα έλεγε ότι οι σκέψεις δεν έχουν σύνορα… (Χρόνος) Δεν είναι πουθενά γιατί είναι παντού… Όπως και ο Χρήστος…
Εύα : Μα δεν είναι πια μαζί μας…
Αντρέας : Είναι πάντα μαζί μας !
Εύα : Στη σκέψη μας… (Χρόνος) Μα στην πραγματικότητα ;
Αντρέας : Δεν υπάρχει άλλη πραγματικότητα… (Σιωπή) Η μόνη πραγματικότητα είναι η σκέψη μας…

(Αφήνουν και οι δύο τα βιβλία τους και σβήνουν το φως…)

Εύα : Η μόνη πραγματικότητα του Χρήστου είναι η ξενιτιά. (Χρόνος) Αυτό έχω στη σκέψη μου…
Αντρέας : Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά…
Εύα : Εσύ δεν έλεγες ότι η αλήθεια είναι απλή ;
Αντρέας : Μα η αλήθεια είναι ότι ακόμα και στην πόλη του, ο Χρήστος ήταν πάντα ένας ξένος…
Εύα : Ξένος ή διαφορετικός ;
Αντρέας : Ένας ξεχωριστός άνθρωπος.
Εύα : Ναι αυτή είναι η αλήθεια… (Χρόνος) Ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος…

(Leitmotiv : Ακούγεται η ίδια μουσική)

(Σ’ένα λιμάνι, ο Χρήστος κοιτάζει τον ορίζοντα. Είναι μόνος.)

(Φωνές off)

Λουτσία : Γιατί σ’αρέσει τόσο πολύ η θάλασσα ;
Χρήστος : Είναι το χάδι του ορίζοντα… εκεί βυθίζεται το φως για να ξαναζήσει και πάλι.
Λουτσία : Αυτό είναι όλο ;
Χρήστος : Αυτό είναι το σημαντικό… (Χρόνος) Η θάλασσα είναι οι σχέσεις των νησιών…
Λουτσία : Γιατί το λες αυτό ;
Χρήστος : Πάνω στη θάλασσα πλέουν οι υπάρξεις των νησιών. Δίχως τη θάλασσα δεν υπάρχουν… Το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους…
Λουτσία : Ο καθένας μας είναι ένα νησί ;
Χρήστος : Ο καθένας υπάρχει μόνο στο βλέμμα του άλλου.
Λουτσία : Τότε εσύ, θα υπάρχεις πάντα…
Χρήστος : Πάντα και πουθενά ! (Χρόνος) Όπως το φως και η σκιά !
Λουτσία : Δε θέλω να μείνω μόνη αύριο…
Χρήστος : Ζούμε ήδη μες στο αύριο. (Σιωπή) Θα είμαι πάντα μαζί σου…
Λουτσία : Μόνο αυτό θέλω !
Χρήστος : Θα είμαι η σκιά σου…
Λουτσία : Μα είσαι το φως μου.

(Ηλιοβασίλεμα)