Η επέτειος της ανεξαρτησίας της Κύπρου δεν είναι μόνο συμβολική, έχει και ένα συμβολικό χαρακτήρα αφού υπενθυμίζει σε όλους, θέλουν δεν θέλουν ότι πρόκειται για ένα ενιαίο κράτος το οποίο ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με άρση ευρωπαϊκού κεκτημένου στα Κατεχόμενα. Μετά τον πόλεμο του 1955 – 1959, η Κύπρος απέκτησε την ανεξαρτησία της χάρη στο σθένος των μαχητών της. Τώρα μετά από τόσες δεκαετίες έχει αποδείξει την κρατική της οντότητα και μάλιστα έχει ενισχυθεί με την ΑΟΖ, πράγμα το οποίο ήταν εντελώς αδιανόητο εκείνη την εποχή. Βέβαια υπάρχουν αγγλικές βάσεις αλλά δεν είναι κυρίαρχες. Και αυτό είναι ένα στοιχείο που πρέπει να κρατήσουμε στο νου μας ειδικά όταν θυμόμαστε ότι η διαχείριση του F.I.R Λευκωσίας γινόταν από το Ηνωμένο Βασίλειο έως το 2002. Πρέπει επίσης να δούμε ότι από την εποχή της ανεξαρτησίας και μετά το 1974, η γεωοικονομία του νησιού ποτέ δεν ήταν τόσο ισχυρή και αυτό οφείλεται στο απέραντο γαλάζιο που προκάλεσε μια αλλαγή φάσης με τη θέσπιση και τις τρεις οριοθετήσεις της ΑΟΖ αλλά και όλα τα συμβόλαια με τις πετρελαϊκές εταιρείες που έχουν γίνει με την Κύπρο κι όχι μόνο με την ελληνοκυπριακή κοινότητα. Δηλαδή η Κύπρος αξιοποιεί επιτέλους τον εθνικό της χαρακτήρα σε πολλαπλό επίπεδο επειδή λειτουργεί δυναμικά και πιστεύει στο μέλλον της διότι διαθέτει εργαλεία τα οποία θα έρθουν να ενισχύσουν ο αγωγός φυσικού αερίου EastMed, το ηλεκτρικό καλώδιο EuroAsia Interconnector και βέβαια ο τερματικός σταθμός υγροποίησης φυσικού αερίου. Έτσι το θέμα με τις τρεις εγγυήτριες δυνάμεις χάνει όλο και περισσότερο την αξία του γιατί η Κύπρος είναι όντως ένα ανεξάρτητο κράτος με όραμα και με θέληση.