Ο Αζναβούρ θα μπορούσε να είχε παραμείνει ένας απλός τραγουδιστής σαν πολλούς άλλους, ένας απλός καλλιτέχνης σαν ακόμα περισσότερους, όμως επέλεξε να μην ξεχάσει. Έτσι ακόμα κι αν γεννήθηκε στη Γαλλία δεν ξέχασε ότι οι γονείς του αναγκάστηκαν να φύγουν από την Αρμενία λόγω της Γενοκτονίας του 1915 και γι’ αυτόν τον λόγο πάλευε από παλιά για την αναγνώρισή της σε παγκόσμιο επίπεδο. Ήδη έγραφε τραγούδια για τη γενοκτονία το 1975, ήδη πάλευε το 1988 για τον σεισμό που είχε πλήξει την Αρμενία και το 2002 έπαιξε στο έργο Αραράτ για την ανάδειξη της γενοκτονίας διεθνώς. Ήταν βέβαια και πρέσβης της Αρμενίας από την ΟΥΝΕΣΚΟ και αυτόν τον τίτλο τον επιβεβαίωνε με το ίδιο του το έργο παντού στον κόσμο. Άντεξε τόσα πολλά για να γίνει αυτό που ήταν που ο κατάλογος είναι πολύ μακρύς. Αυτό που είναι σίγουρο, τώρα που τελείωσε ο πίνακάς του, όπως έλεγε ο Einstein, μετά από 94 χρόνια, είναι ότι πρόκειται για έναν Δίκαιο όχι μόνο της Αρμενίας ή της Γαλλίας αλλά της ίδιας της Ανθρωπότητας γιατί η γενοκτονία των Αρμενίων είναι ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας. Έτσι το έργο του Αζναβούρ δεν είναι περιορισμένο μόνο σε μερικές εποχές και σε τρεις γενιές, όπως είπε χαρακτηριστικά ο Πρόεδρος της Γαλλίας. Διότι η εμβέλεια του έχει ξεπεράσει τα σύνορα ενός κράτους γιατί αυτό που τον απασχολούσε πραγματικά ήταν τα Έθνη που δεν πρέπει να καταπιέζονται από τις πράξεις της βαρβαρότητας που πάντα προσπαθεί να τα πληγώσει και θα τα κατάφερνε οριστικά αν δεν υπήρχαν άνθρωποι σαν τον Αζναβούρ να μη γονατίζουν.