Μετά τη διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του 1789, τη Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών του 1948 όπου για πρώτη φορά εμφανίζεται η ορολογία του Lemkin για την έννοια της γενοκτονίας, τα Δικαιώματα των Αυτοχθόνων Λαών το 2007 στα Ηνωμένα Έθνη, τα Δικαιώματα της Υψηλής Νοημοσύνης αποτελούν μια προετοιμασία για τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας αφού αυτή πρέπει πρώτα να ερμηνευτεί ως μια πολυκυκλική και διαχρονική υπερδομή για να γίνει κατανοητή η επινόηση των Δικαιωμάτων της. Διότι η Ανθρωπότητα δεν είναι απλώς ένα σύνολο ανθρώπων. Στην πραγματικότητα η Ανθρωπότητα είναι μειονότητα των κοινωνιών που κυριαρχούν εντός του παρόντος σε κάθε εποχή. Η Ανθρωπότητα με αυτήν την έννοια πρέπει να προστατευτεί από τη βαρβαρότητα των κοινωνιών. Βέβαια σε βάθος χρόνου η Ανθρωπότητα κυριαρχεί εντός παρελθόντος και μέλλοντος, γιατί οι κοινωνίες εξαφανίζονται με τις εποχές που αλλάζουν. Έτσι τα Δικαιώματα της Υψηλής Νοημοσύνης εκφράζουν την αναγκαιότητα της προστασίας του σπάνιου διότι μόνο με αυτό θα διατηρηθεί η ποικιλία που χαρακτηρίζει την Ανθρωπότητα. Διότι αυτή πρέπει να έχει και το σπάνιο για να είναι θεμελιωμένη αλλιώς θα εκφυλιστεί σε απλές διαφορές. Η λογική αυτής της θέσης είναι ότι οι αξίες δεν είναι συγκρίσιμες και κατά συνέπεια δεν έχει νόημα να μιλούμε για συγκρίσεις και αξιολογήσεις αφού όλοι εντάσσονται στο πλαίσιο της αξιολογίας. Με αυτόν τον τρόπο αποφεύγουμε τη χρήση ενός κοινωνικού μοντέλου για να κριθεί η Ανθρωπότητα κι αντιλαμβανόμαστε πιο πρακτικά την αναγκαιότητα των Δικαιωμάτων της.