Η Νιρβάνα δεν είναι μόνο μια έννοια του Βουδισμού αφού προϋπάρχει στον Ινδουισμό. Στην πραγματικότητα δέχτηκε μια αλλοίωση ήδη στον αρχέγονο Βουδισμό αφού αυτός την έβαλε στο ίδιο επίπεδο με την εκμηδένιση του πόνου του κάμα και του τρίσνα ενώ στη συνέχεια απέκτησε και την έννοια της απόλυτης κατάστασης όπου το φως προέρχεται από το κενό και από εκεί εξελίχθηκε στο αποκορύφωμα του διαλογισμού. Όμως στον Ινδουισμό σχετίζεται με τη μόκσα και τη μούκτη, με άλλα λόγια αποτελεί μια μορφή τελειότητας αφού η ελευθερία που ξεπερνά την έννοια της ευτυχίας αφού ουσιαστικά είναι η απελευθέρωση από τη σαμσάρα η οποία σταματά τον κύκλο της ζωής και του θανάτου δηλαδή είναι ένας τρόπος πρόσβασης στην πολυκυκλικότητα που δεν είναι πια κλειστός κύκλος επανάληψης. Και για να γίνει αυτό πρέπει να υπάρξει η ένωση του άτμαν με το μπράχμαν που αποτελεί την έσχατη πραγματικότητα του σύμπαντος. Μπορεί με αυτήν την έννοια να λειτουργήσει τελεολογικά αλλά και σωτηριολογικά λόγω της απελευθέρωσης από τα δεσμά. Γι’ αυτό είναι μια μορφή αρμονίας που δεν είναι στιγμιαία αλλά έχει πάχος χρόνου για να μπορεί με τη δυναμική της να εξελιχθεί εντός του πλαισίου της τελειότητας δίχως αυτό να είναι αντιφατικό λόγω βαθύτητας.