– Είδες το χρώμα του ουρανού;

– Το πράσινο;

– Ναι. Δεν είναι περίεργο;

– Γιατί; Είναι τα άλλα κανονικά;

– Εννοείς τα ξεχασμένα σπίτια;

– Ναι εκεί, ανάμεσα στους γαλάζιους και μωβ λόφους.

– Ποιος μένει εκεί;

– Δεν ξέρω. Γι’ αυτό σου λέω.

– Οι ξεχασμένες αναμνήσεις;

– Δεν υπάρχουν παρά μόνο στους πίνακες.

– Ακόμα και το δέντρο λύγισε κάτω από το χρώμα.

– Μήπως έδωσε το χρώμα του στον ουρανό;

– Όπως τα κυπαρίσσια;

– Όπως τα κάθετα δάκτυλα της πίστης.

– Κοίτα και κάτω από τις βαθιές γραμμές.

– Τις μαύρες;

– Ναι, αυτές που καθορίζουν τα όρια.

– Το λιβάδι;

– Δεν έχει κάτι που σε αγγίζει;

– Τα χρώματά του;

– Η λύπη του…

– Μπορεί, πρέπει να σκεφτώ.

– Δεν υπάρχει μονοπάτι.

– Ας περάσουμε ανάμεσα στα στάχυα.

– Δίχως να τα πληγώσουμε όμως.

– Σαν τις πινελιές.

– Έτσι άγγιξε το σπίτι, το φούξια.

– Πρόσεχε τα στάχυα.

– Κάνω ό,τι μπορώ.

– Δεν είναι τραγικό;

– Ποιο πράγμα;

– Πώς ν’ αγγίξεις δίχως να πληγώσεις.

– Ενώ είναι τόσο εύκολο να πληγώσεις χωρίς ν’ αγγίξεις.

– Δεν θέλω να ξεχάσω τίποτα.

– Κι όμως…

– Να προσέχω;

– Τα πάντα…

– Γιατί;

– Μόνο έτσι θα συνεχίζουν να υπάρχουν οι άνθρωποι.

– Και οι ξεχασμένες αναμνήσεις.