Σε μια κοινωνία όπου όλοι αναζητούσαν την ευτυχία
η χαρά ήταν μια υποτιμημένη έννοια
στην οποία σπάνια έδιναν σημασία ακόμα και οι άνθρωποι.
Την είχαν δεδομένη και γι’ αυτό την αντιλαμβάνονταν
μόνο όταν είχαν κάποιο πρόβλημα.
Έτσι έβλεπε ότι η ευτυχία αποτελούσε εμπόδιο
και χωρίς υπέρβαση δεν γινόταν ποτέ
αυτή η ανθρώπινη πράξη.
Πώς λοιπόν να συνειδητοποιήσουν ότι ήταν
το πρώτο στάδιο της μεταχαράς
και η αναγκαία συνθήκη
για την έναρξη της πολυκυκλικότητας.
Ήταν το εξώφυλλο ενός δερμάτινου βιβλίου
που προετοίμαζε την πολύτιμη ανάγνωση.
Αλλά πώς να προσέξουν αυτή τη λεπτομέρεια
ενώ είχαν δει να καίγονται βιβλία χωρίς να λυπηθούν
επειδή δεν ήταν δικά τους και δεν ήταν συγγραφείς.
Η χαρά ήταν χρώμα για τους Χαμαιλέοντες.
Κι η μεταχαρά η πολυχρωμία που τους χαρακτήριζε
αφού ήταν το χρώμα του αόρατου.