Στην απογείωση του αεροσκάφους άρχισε ν’ ακούει το βαλς
εκείνο που είχε γραφτεί με αποχρώσεις του jazz
ενώ κανείς δεν θα το περίμενε απ’ έναν συνθέτη
που έζησε την κόκκινη βαρβαρότητα.
Έμοιαζε με αστείο αλλά δεν είχε τις ίδιες επιπτώσεις
γιατί ήταν ξεκάθαρα της χαράς.
Πάνω στο φτερό ο κόσμος ήταν διαφορετικός
γιατί το γαλάζιο ήταν παντού
έως το φιλί του ορίζοντα.
Έτσι ένιωθε μέσα του την Ανθρωπότητα και τον Χρόνο.
Γιατί τα σύννεφα ήταν προσωρινά
και δεν άνηκαν στη θεμελίωση.
Η μουσική είχε αρχίσει να γεμίζει όλο το κεφάλι του.
Ήταν μια έκρηξη νοτών
σαν μια διαμαρτυρία ενάντια στην αδικία.
Και οι άνθρωποι είχαν το δικαίωμα της χαράς.
Κι αν αυτό έπρεπε να γίνει μέσω μουσικής
τότε θα έσπαζε τον θόρυβο για βρει τον ήχο
εκείνον που επέτρεπε την συνεννόηση.
Ο ορίζοντας του παραθύρου δεν έδειχνε πια τη γη
ο παράδεισος είχε νόημα.