Το πρόβλημα με το Brexit δεν αφορά μόνο και μόνο το Ηνωμένο Βασίλειο αλλά και την δομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πιο συγκεκριμένα, η οργανική εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης βασίζεται σε τοπολογικές έννοιες, όπως η αποφυγή της τρύπας, δηλαδή μιας ζώνης που δεν ελέγχεται από την υπερδομή. Επίσης πάντα αναζητεί ελαχιστοποίηση συνόρων και μεγιστοποίηση εμβαδού με την έννοια του ισοπεριμετρικού προβλήματος. Αυτή η προσέγγιση εξηγεί την ταυτόχρονη ένταξη του Ηνωμένου Βασιλείου και της Ιρλανδίας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας ή ακόμα και των Βαλτικών χωρών. Πρέπει επίσης να κατανοήσουμε ότι αυτές οι επινοήσεις υπάγονται σε έννοιες τοποστρατηγικές που θωρακίζουν την υψηλή στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ένα από τα δεδομένα της είναι η πρόσβαση στον Ατλαντικό Ωκεανό, με τον οποίο συνδυάζει την Νατοϊκή προσέγγιση αφού είναι αυτός ο ωκεανός που αποτελεί το κέντρο αυτής της υπερδομής. Με το ενιαίο μέτωπο της Γαλλίας, του Βελγίου, της Γερμανίας και της Δανίας, η Ευρωπαϊκή Ένωση έπρεπε να αποφύγει το βρετανικό εμπόδιο στο ατλαντικό μέτωπο και γι’ αυτό τον λόγο το ενσωμάτωσε το 1973 στην Ευρωπαϊκή Ένωση του 1957 για να γίνουν 9 τα μέλη της. Τώρα με το θέμα του Brexit, δεν υπάρχει μόνο το θέμα της Βόρειας Ιρλανδίας που προκύπτει αλλά και αυτό της πρόσβασης στον Ατλαντικό Ωκεανό. Γι’ αυτό η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν πρόκειται να διευκολύνει το Ηνωμένο Βασίλειο σε κανένα σημείο. Όταν αυτό ανακοινώνει ότι θα εξετάζει τους Ευρωπαίους σαν άλλους μετανάστες και τίποτα περισσότερο, γίνεται κατανοητό γιατί οι Ευρωπαίοι έβαλαν την Πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου στη θέση της και της είπαν να ξανακοιτάξει τις προτάσεις της γιατί δεν πρόκειται να υποσκάψουν την εσωτερική αγορά ούτε να αφήσουν την Ιρλανδία στο έλεος του Θεού. Έτσι η υψηλή στρατηγική αποτελεί το υπόβαθρο των συζητήσεων, οι οποίες μόνο επιφανειακές και ρηχές δεν μπορούν να είναι λόγω της στρατηγικής σημασίας της υπόθεσης για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο δεν υπάρχει δεύτερο δημοψήφισμα.