Μέσω του θανάτου του Κωνσταντίνου Κατσίφα, βλέπουμε όχι μόνο πόσο μπορούν να είναι καταπιεστικές οι αλβανικές αρχές πάνω στην εθνική μειονότητα των Ελλήνων, αλλά και την αντίσταση της Βορείου Ηπείρου. Διότι κάθε εμπόδιο που έρχεται από μία κυβέρνηση που δεν σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα ούτε τις συμβάσεις που έχει υπογράψει, είναι και μία πρόκληση για την ελληνική μειονότητα. Είναι όμως και ένα ερώτημα για την Ελλάδα που βλέπει με ξεκάθαρο τρόπο ότι η Αλβανία δεν ασχολείται καθόλου με την ανάπτυξη του Νότου διότι επί της ουσίας δεν θεωρεί πραγματικά ότι είναι δική της περιοχή. Έτσι εύκολα θα την αντάλλαζε με το Κοσσυφοπέδιο αν υπήρχε δυνατότητα. Από την άλλη αν μπορεί να κρατήσει τα πάντα επειδή κανένας δεν διεκδικεί τη Βόρεια Ήπειρο, ακόμα καλύτερα. Αλλά αυτό που βλέπουμε δεν είναι τόσο μια αλβανική απαίτηση αλλά μια ελληνική παραίτηση, τουλάχιστον από το επίσημο κράτος. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν Έλληνες που δεν σκέφτονται τη Βόρεια Ήπειρο. Και αυτοί οι Έλληνες θα είναι εδώ ακόμα και μετά, όταν θα έχουν φύγει αυτές οι κυβερνήσεις που δεν ξέρουν τον θεό τους. Έτσι όλοι όσοι πενθούν τον Κωνσταντίνο Κατσίφα, ξέρουν για τη συνέχεια και δεν λυπούνται με αφελή τρόπο. Η αντίσταση της Βόρειου Ηπείρου δεν είναι πια ένα όραμα αλλά μια πράξη.